Vanmorgen voor chemo 1b naar het ziekenhuis. Ik besluit op de fiets te gaan, t is mooi weer en heb energie. Bij Station Amersfoort de berg op. Welke sadist heeft ooit besloten om het ziekenhuis op een berg te plaatsen? Na een fietstocht van in totaal 20 minuten (vanaf huis) ben ik bij het ziekenhuis. Ernstig uitgeput, dit viel erg tegen. Dat was ook weer niet de bedoeling. Aangezien ik ruim op tijd ben besluit ik Volkskrant en Ice tea te kopen en het even rustig aan te doen. Bij het afrekenen stort ik in. Ik ben nl nog steeds buiten adem van zo n kuteindje trappen. GVD dat kan toch niet de bedoeling zijn. Jankend reken ik af, ook dat nog, al twee weken geen waterlanders en nu bij de mevrouw van de kiosk begint de ellende (en ik stop ook niet meer.)
Toch maar even zitten, na een kwartiertje de trap op (ook al vermoeiend) en op naar de chemo.
Bij de chemo (totaal traject anderhalf uur) rust ik wat en lees uit boek "nummers die een ziel hebben" over Kamp Amersfoort. De Duitsers proberen de mensen te ontmensen, bij mij probeert men dat niet, maar door de medische molen voel je je toch wel eens een nummer.
Na anderhalf uur ben ik klaar, afscheid nemen, de trap af. Blij dat ik nu naar beneden mag fietsen. Buiten zitten twee dames een sigaretje te roken. "Doe je het rustig aan?", roept er eentje. Ze herkent me, t is de dame van de kiosk. Voorlopig ben ik nog geen nummer. Met waterlanders fiets ik naar beneden.
Sentimentele zak, lach ik mezelf toe.
