kunst

Een van de eerste opdracht die ik kreeg bij mijn opleiding was: Maak een organische vorm, vuistgroot, met daarin een tegenstelling. Een opdracht waar ik weer eens helemaal niet snapte waarom en hoe en voor mij veel te vaag. Is deze opleiding echt wel aan mij besteed? Bedacht ik toe al en heb ik mij nog vaak tijdens het vervolg afgevraagd.

Uiteindelijk  werd er een vorm gekozen (eerst honderdduizend proefjes en schetsen, anders is het proces niet goed) Deze moest uitvergroot worden tot en gipsen beeld van een kleine 50 centimeter.

In het begin mocht je wat ruw werken, dat was aan mij besteed. Gaandeweg moest er natuurlijk verfijnd worden en alles op schaal. Ai, veel te nauwkeurig als je het mij vraagt. Het ding werd afgemaakt, beoordeeld (ik geloof met veel moeite een voldoende) en dan. Veel van mijn klasgenoten gooiden het weg. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik heb dat ding met al mijn verhuizingen meegesleept een het staat nu al jaren in de tuin te verschralen tot het uit elkaar valt. Het is bijzonder dat dat nog niet is gebeurd. Hij lijkt steeds mooier te worden.

Lydia komt plots op het lumineuze idee om hem te laten restaureren. Zwager Ruud kan dat vast goed. En zo geschiedde. Na enkele maanden is het beeld wederom terug, maar nu op een iets prominentere plaats in huis. Superglad en mooi. Ik ben trots op mijn allereerste kunstwerk. Dat je daar na dertig jaar nog zo blij van kan worden. Misschien toch nog een tweede maken en die dan eerst een poos mag verschralen in de tuin, voordat deze echt gewaardeerd wordt?