gevaar (2)

Nu mijn lichaam mij in de steek laat, ben ik erg afhankelijk van anderen geworden. Dat is voor iedereen erg wennen. Eigenlijk kan ik behalve liggen, zitten en praten niet zoveel meer; De rest moet ik vragen aan gezinsleden en hulptroepen. Ook dat hoort erbij, de laatste loodjes zoijn soms loden pijpen, maar meestal kunnen we er nog om lachen.

Zo ook een korte wandeling naar buiten. Nou ja wandeling, ik in rolstoel, hulptroep duwt, sjouwt en loopt. Dit geeft letterlijk nog wel eens wat hobbels maar dan heb je ook wat. Meestal lopen we door t stadspark een rondje Amersfoort. Heerlijk zo de buitenlucht (plattelandlucht van verder weg lijkt me fijner maar dan moet ik eerst nog een auto in. Liever niet!) Als het niet te druk is nog even de binnenstad bekijken en dan moet ik opletten of de hulptroep het nog redt. “Natuurlijk red ik het”, is het antwoord tussen de zweetdruppeltjes in.

Het eindadres is bijna standaard de gevaarlijke kroeg op de hoek. Hier wordt iedere keer een plekje voor me vrijgemaakt, zonder een enkel probleem. Tevens voel ik mij er, ondanks dat ik vele vragen afroep, daar erg welkom, en de warme chocolademelk met rum en slagroom is erg lekker. (ik kan er niet altijd bier drinken, is inmiddels erg veel.) Als ik de warme chocolade met rum nu om 15.00 bestel of ’s ochtends om half 11, er zal nooit raar gekeken worden. Ik neem mijn woorden over gevaarlijk café helemaal terug. http://koenschellekens.blogspot.com/2013/08/gevaar.html)  Het is nog geen tweede huiskamer geworden, maar wel een zeer welkome afwisseling van de dag. Ik zal er nooit meer een bocht omheen lopen, maar eerst eens even kijken wie er binnen zit.