kamergenoot

Zaterdagochtend 17 augustus fiets ik naar Hilton Amersfoort om mijn grote 24-uurs shot te krijgen. Niets engs, het lichaam wordt aan het werk gezet. Het wordt mijn vierde kuur. Het woord vierde inspireert me om deze kuur te vieren. Alles moet toch gevierd worden en ik ben net jarig geweest. Ik fiets eerst naar de markt om een krant en mijn fruithap te halen om ga vervolgens naar Multivlaai om een halve vlaai en 8 petit four te halen. Ik fiets de berg op en lever bij de medewerkerskamer het lekkers af met de woorden: “Ik vier de vierde chemokuur”. Eigenlijk is deze ook om te vieren. Ik krijg m extra omdat mijn conditie goed is, ik er redelijk weinig last van heb en dat men hierdoor over drie weken beter kan zien of deze vier kuren zin hebben gehad. Op 11 september uitslagen.

Mijn kamergenoten werken mee. De ene mag om elf uur naar huis, de andere vertrekt om half twaalf. Ik vind het heerlijk, een kamer voor mij alleen. Ik hoef niet te verhuizen met mijn bezoek, als ik een goed gesprek wil hebben kan ik gewoon blijven zitten.

De kamer blijft verder leeg. Voor vandaag staan gepland met Liesbeth R en Mariël. Trudie en René komen nog even langs, Gezellig, de dag kan niet stuk. Ik hoef geen koptelefoon op, de radio kan gewoon aan als ik dat wil. Ik kan ’s nacht lezen als ik wil. Niemand heeft last  van mijn licht.

Toch merk ik in de loop van de avond dat dit toch ook erg alleen is. Mis ik nu toch een kamergenoot? Slecht slapen doe ik toch wel. Nu word ik alleen wakker van mijn eigen gesnurk en kan ik me aan niemand ergeren. Het is ook nooit goed!