saxofoon

Ik was een jaar of dertien toen ik saxofoon ging spelen. Dat was nog niet zo gemakkelijk. Eerst zo'n instrument bij elkaar sparen en vervolgens lessen nemen, maar vooral spelen in mijn bandje. Vooral  oefenen, oefenen, oefenen. Slordig als ik ben oefende ik lang genoeg om het bijna te kennen. Er is namelijk geen muziekpartij die ik geheel foutloos speel. Er zit altijd wel weer ergens een slordigheidje in. Overigens is dit zoals ik ben, geen tienen mens, goed is goed genoeg.

Een legendarisch optreden was met collega Ton op een bruiloft. Ton speelde een blauwe maandag saxofoon en hij besloot dat we dit gemakkelijk moesten kunnen. Na een paar avonden oefenen, met daarbij de gebruikelijke drank en geouwehoer was het zover. Jammer dat we niet gelijk eindigden. Ton was klaar met zijn partij, ik was pas halverwege. Kwestie van luisteren en tellen.

Een ander legendarisch optreden was dat met de Rotico’s. ik meen dat het een feest was in Rotterdam. Wij, Rogier, Tie en ik werden een gelegenheidstrio. Wat we speelden, geen idee. Was het een succes, geen idee. Wel weet ik dat we verschrikkelijk veel plezier hadden.

Het één na laatste optreden met de Bendebekende was vijftien jaar geleden. Helaas had ik na die wilde avond geen idee waar ik mijn saxofoon had gelaten. Nooit meer teruggevonden. Erg slordig! Einde saxofooncarrière, ik heb geen nieuwe meer gekocht.

Op mijn vijftigste werd ik door de band verrast. Daar stonden ze met instrumenten en al. Gelukkig was er ook een geleende sax voor mij bij. Bij het horen van een nummer kwam de muziekpartij gewoon weer binnen, alsof ik gisteren nog had gespeeld. We speelden ouderwets, hard en vals. Wat een geluksmoment! Misschien toch nog maar snel een nieuwe sax aanschaffen.