sluipmoordenaar

Het gaat over het algemeen goed met me, al dan niet met de omstandigheden rekening houdend. Langzaam bij beetje word ik gesloopt door een sluipmoordenaar, die ik niet zie. Mijn klachten worden niet groter. Er zijn zelfs dagen dat ik geheel pijnloos en klachtvrij ben. Ik vergeet dan mijn pijnstillers te nemen en het kan dan een paar dagen op rij  helemaal goed gaan. Redelijke nachten en ik word zelfs dikker. Op zo’n moment begint dan de twijfel. “Het zal toch niet dat ik Het Grote Wonder ben?” Ik ga mezelf forceren, sla de middagrust over en voel me helemaal top.

Zo ook de laatste vakantiedagen. Halverwege komen vrienden op de camping voor twee nachten. Eerst wordt er natuurlijk flink geouwehoerd. Vervolgens spelletjes gedaan en de avond is om in een vloek en een zucht. Avond twee gaan we enkele liedjes zingen en voor we het door hebben geeft De KOOS een optreden in de plaatselijke bar. Erg leuke avond met diverse campinggasten en vooral ook met elkaar. Het zingen ging als vanouds.
Op vrijdag ruilden we de camping in voor een weekeindverblijf bij mijn zuster, waar we gewoon verder gaan met nachtbraken. Een avond vol goede gesprekken eindigt om een uur of drie, waarna ik de dag erna toch weer gewoon om 9 uur in de zee lig.  

Het was een mooie vakantie, beter dan ik had kunnen hopen. Zondag richting huis, want maandag mag ik weer naar Hilton Amersfoort voor een kort bezoek. Nu ik dit schrijf voel ik toch wel wat buikpijn. Ik ga er maar vanuit dat deze pijn er is omdat ik met pijn in mijn buik besef dat de vakantie over is.

Mijn sluipmoordenaar ga ik voorlopig nog niet ontmoeten.