niets

We wonen voor vier dagen in een strandhuis aan de Zeeuwse kust. Een fantastische uitvinding, vooral voor degene die altijd al aan de zee wilden wonen. Het enige wat je de gehele dag hoort is het ruisen der golven en soms het suizen van de wind. Verder stilte. Het toeristenseizoen is bijna ten einde, dus is het rustig op het strand. Er zitten wat dagjes mensen, de dichtstbijzijnde camping is redelijk gevuld met Duitsers en wat verdwaalde Nederlanders. Verder heerst er rust. Je hoeft hier niets en dat besluit ik vandaag te gaan doen. Helemaal niets. Vanuit het terras kijk ik op het strand en water neer. Het is net een film die voorbij trekt. Er lopen wat mensen, een groepje staat te beachvolleyballen, men zwemt en zonnebaadt, honden worden uitgelaten, de wind waait een windscherm weg, schepen varen voorbij. Heel veel schepen, allen op weg naar Antwerpen of ze komen daar vandaan. Van ieder schip kan ik op de app bekijken waar ze naar toe gaan en wat hun vracht is; Ik kan het ook laten. Het strandpaviljoen is vlakbij. Ik kan er heen lopen om iets te drinken, maar dat staat ook in de koelkast. Ik kan de zee in gaan. Ik kan blijven kijken. Gefascineerd kijken. Het mooiste is dat het geen seconde verveelt. Ik lees wat, slaap wat, zwem wat en kijk naar niets. Er komt geen eind aan. Ik hoef niet van het strand af, ik blijf er slapen, dus er volgt straks nog een hele avond, samen starend met mijn lief naar niets. Het wordt eb en het wordt vloed. Er blijven boten voorbij komen. De zon gaat onder. Morgen komt de zon weer op. En verder? Helemaal niets. Heerlijk!