blaas

De voorstelling Blaas van Boukje Schweigman was de voorstelling van Oerol. De recensies waren lovend. Alle voorstellingen waren binnen no-time uitverkocht. Gelukkig was deze voorstelling nog te zien in Turijn, Den Bosch en Utrecht. In Den Bosch waren wij de gelukkigen. Het was moeilijk te zeggen waar de voorstelling over ging. Het was meer een beleving. Allereerst de titel. Blaas. Blaas wat? Muziek blazen? Varkensblaas? Bellenblaas? Eenmaal op gang moest ik denken aan blaas, het orgaan. Het is geen toeval dat ik niet zolang geleden een film van mijn eigen blaas heb gezien. Ik zag een overeenkomst. Uiteindelijk was het voor mij vooral een beleving vol verbazing. Het deed er niet toe wie ik was, met wie ik was en waar ik was. Vooral dit laatste werd gedurende voorstelling steeds onduidelijker.

We werden voor de voorstelling getipt door onze neef Felix, een van de spelers. Eigenlijk moet ik zeggen medewerkers, want spelers hebben we niet gezien. Hooguit een barbapapa-achtig figuur en een reuze barbapapa. Nieuwsgierig zijn we gaan kijken en zeer enthousiast kwamen we buiten. Hier moesten onze kinderen ook heen. Fee zou het waarschijnlijk geweldig vinden, bij Jip hadden we twijfels.

Ik vrees dat we gelijk hadden. Voor ons begon de echte voorstelling pas toen ze weer thuis kwamen. “Hadden jullie niets kunnen vertellen over die geitenwollensokkenmensen die er allemaal waren. Wat een zweefteven, gezellig met z’n allen in een kringetje. Een half uur had ik best grappig gevonden, maar anderhalf uur! Jullie weten toch dat ik dit niet leuk vind.” Erg jammer dat ik het niet heb opgenomen, de tirade was erg grappig.  Voor Fee was het handig dat ze mee was gegaan, zo had zij tenminste vervoer.  Voor cultuurminnend Nederland is Jip verloren, ze heeft zich ontwikkeld als een kritische cultuurbarbaar. Wel een hele leuke!