priem

Priem, koning van de behangwinkels, staat in Gent. Iedereen in Gent kent de winkel. Vraag naar de behangwinkel en de weg wordt gewezen. De winkel wordt gerund door twee zussen en een broer. De dames hebben een wit schort aan, de man een grijze stofjas. Ze spreken plat Gents. Het lijkt alsof ze alles hebben van de laatste zestig jaar op behanggebied. Het is moeilijk zoeken in de winkel en “even rondkijken” is uit den boze. “Rondkijken doet u buiten.” Ze bedoelt, kijken in de etalage van de winkel of aan de overkant.
Vorige week was ik er weer. Als je je vraag goed stelt begint het spel. “Ik zoek retro, bloemetjes, oranje”, formuleer ik mijn vraag. De madame pakt de ladder en klimt in de stellingkasten, die een meter of vier hoog zijn. Ze laat een tiental behangetjes zien. “Wat vindt u van deze? En deze? Die is ook schoon, hé”. Binnen no time neemt ze er een paar mee naar beneden en laat ze deze zien. “Oh, ik zie het al, die valt af, en die, en die.” Voor ik het door heb, wordt er een goede schifting gemaakt en blijven er twee over. Ik besluit ze beiden te nemen. Madame rekent uit hoeveel ik nodig heb, ze haalt de rollen en schrijft in een prachtig handschrift het kassabonnetje uit. Rekenen doet ze uiteraard uit haar hoofd. Binnen een half uur sta ik zielsgelukkig met mijn buit buiten.
Ik probeer te bedenken wat de leeftijd van deze mensen is. Vijftien jaar geleden dacht ik eind vijftig. Nu denk ik begin zestig. Of is het eind zestig? De tijd staat stil in deze winkel. Nu ik erover nadenk, bedenk ik dat ik slechts één zus heb gezien. Die andere zal toch niet……..