breien

De huidige tijd lijkt op de jaren tachtig. Toen werd ons land geteisterd door een jarenlange economische crisis en er heerste een ware breirage. Ik deed daar vrolijk aan mee. Sterker, het werd mijn bijverdienste. Voor een bepaalde winkel in Breda breide ik truien voor veertig gulden per stuk. Echt veel was dat niet, maar breien kon overal, dus dat deed ik ook. Ik breide in kroeg, bus, les, pauzes etc. Overigens was ik niet de enige. Tijdens de kunstgeschiedenislessen van mijn opleiding tot juf kantklossen, zie blog http://koenschellekens.blogspot.com/2013/08/kantklossen.html, zat de halve klas te breien. In de bus was ik wel de enige die breide, maar dat interesseerde me helemaal niets. Ik werd regelmatig uitgescholden, want een breiende man, dat is ingewikkeld.
Zo werd er ook in de auto gebreid. Samen met twee vrienden en een verdwaalde student gingen we naar Parijs. Hans reed in zijn Allegro. Gaande weg werd hij wat zenuwachtig. “Ik ga even stoppen”, riep hij naar de achterbank, “er schijnt iets aan de hand te zijn.” Hij was inmiddels een aantal keren gewaarschuwd door enkele lichtsignalen. Er werd om de auto gelopen, motorkap open, maar er werd bij de stop niets gevonden. We vervolgen dus gewoon onze weg, snelweg op richting Parijs. Waarom die vrachtwagens bleven seinen werd een raadsel. Lichtsignalen en toeteren, het ging maar door. Hans kijkt onzeker in zijn spiegel en plots begint er iets tot hem door te dringen. “Schel, het ligt aan jou!” Samen met Ingely zit ik op de achterbank, te breien. Hij begint te lachen. Het zal toch niet dat daarom dat die rare Fransen de gehele weg hebben zitten seinen? Tja, breiende mannen, ‘t is wel een beetje raar.