hardlopen

Vier geleden heb ik een nieuwe hobby gekregen. Nou ja, nieuwe hobby, een nieuw noodzakelijk kwaad. Ik had het al vaker geprobeerd, maar iedere keer was het na een paar weken afgelopen. Ik zou het deze keer beter gaan structureren. Ik zou het niet alleen gaan doen, maar nu volgens afspraak met de achterburen. Ik ging goed materiaal ervoor kopen en dus niet meer meet zwabberbroek aan en gymschoenen. Ik schrok wel wat van de prijzen voor de schoenen, maar dan heb je ook wat.

Voortaan ging ik, iedere zaterdagochtend met Ellis en Niko, hardlopen. Ze leerden me hoe ik een loop moest opbouwen. Vooral niet te snel starten, wat uiteraard mijn valkuil was. Na een aantal weken liep ik een rondje waterwingebied. Een mooi tochtje van een kilometer of 6. Echt leuk vond ik het niet, maar de koffie na afloop was altijd gezellig. De tocht werd soms ingeruild voor een rondje Ikea en later nog een paar keer voor een rondje Hooglanderveen. We wilden kijken of we ook de 10 kilometer konden lopen. Niko hield dan de statistieken bij en Ellis draaide na 3 kilometer weer om. Ik probeerde meestal te volgen, want ik kon nog steeds niet goed tempo lopen.

Ik heb het lopen nooit echt leuk gevonden. Er zijn mensen die er verslaafd aan raken. Ik niet. Er hoefde maar iemand af te bellen en ik vond dat genoeg reden om niet meer te gaan.
Afgelopen donderdag heb ik op mijn gewone schoenen een 300 meter hard gelopen. Ik was kapot, maar het smaakt naar meer. Gelukkig, want mijn nieuwe schoenen, staan er nog zo goed als ongebruikt bij. Dat ik ooit een paar hardloopschoenen zou stuklopen, had ik nooit kunnen voorspellen.