herzien

Vandaag vier maanden geleden kreeg ik mijn doodsvonnis. Het was één van de heftigste dagen van mijn leven. Het idee dat er geen toekomst is, dat je er niet meer toe doet, dat je bang bent voor wat er gaat komen, geen plannen meer kan of hoeft te maken en dat je je lijf niet kan vertrouwen is niet bevorderlijk voor je gevoel van eigenwaarde. Alles wat zeker was, blijkt plotseling niet waar te zijn.
Nu ik honderdtwintig dagen verder ben blijkt dat zelfs zo’n vooruitzicht je er niet onder krijgt. Ik leef in de langzame versnelling. Er zijn zaken die ik helaas niet meer kan. Ik moet rekening houden met goede en minder goede dagen.
Inmiddels moet ik een aantal zaken herzien. Ik heb dan misschien geen toekomst op de lange termijn, op de korte termijn zijn er nog volop plannen. Hoe ik ze kan uitvoeren weet ik niet precies, maar daarom zijn het natuurlijk ook plannen. Het belangrijkste is dat ik er zeker nog toe doe. Ik kan, met een weliswaar kleine bijdrage, een aanvulling zijn voor mijn collega’s en werkgever, mijn familie en vrienden willen me nog niet kwijt en zijn blij me te zien. Ik ben niet bang meer voor wat er gaat komen. Tot nu toe valt het allemaal nog mee. Ik heb ontdekt dat ik mezelf snel aanpas aan nieuwe ontwikkelingen, ook als het minder goed nieuws blijkt te zijn. Al kan ik mijn lichaam niet meer vertrouwen, mijn hersens zijn snel, flexibel en werken prima.
Ik blijf overal lichtpuntjes zien. Zolang er lichtpunten zijn, blijf ik ademen. Zolang ik adem, is er leven.
Dat leven is zo gek nog niet.