twix

De dagen na de grote chemo zijn het zwaarst. Behalve geen energie liggen depressies en geen eetlust op de loer. Niet dat ik hieraan wil toegeven, maar voor ik het weet ben ik in de macht van het grote negatieve. Voorkomen lukt meestal niet, ik zit erin voor ik het door heb. Zo ook afgelopen woensdag. Niet vooruit te branden. Het is al bijzonder dat ik niet omval tijdens het fietsen. De eetlust wordt minder. Zuivel en beschuiten zijn moeilijk weg te krijgen, brood is smakeloos. Als ik me naar Albert Heijn begeef om toiletpapier te kopen, koop ik van ellende een zak mini twix, in de hoop dat deze smaken. Hmm, goed actie van mij. Ik eet er onderweg naar huis zo’n stuk of drie op. Lekker en het geeft energie. De overige Twix laat ik in mijn fietstas zitten.

’s Avonds lig ik vroeg in bed en blijf daar zo’n 12 uur, tot ik er weer uit moet voor ontbijt, bloedprikken en afspraak op werk. Ik bedenk dat het zo niet grappig meer is. “Niet aan toegeven”, denk ik, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. In tempo nul kleed ik me aan en ik eet wat pasta. Yak, smerig, maar het enige dat ik weg krijg zo ’s ochtends vroeg. Ik sleep me naar mijn fiets en prop mijn tas in de fietstas. Wat ziet mijn oog? Een zak met nog een heleboel Twix. Ik neem er één en de energie stroomt binnen. Mijn dag is weer goed. Bij het bloedprikken aangekomen heb ik er al drie opgegeten. 

Drie uur later thuis ben ik thuis en is de zak leeg. Ik ben misselijk en heb buikpijn. Ik heb er energie van gekregen. Nu zijn ze op en ik duik mijn bed in. Morgen weer een dag.