wolkerig

Mijn oncoloog heeft het iedere keer over een wolkerig gebied, waar de kanker zit. Ik dacht altijd dat kanker een tumor is, een soort balletje, dat je weg kan halen als het op een gunstige plek zit. Bij mijn wolkerige gebied lukt dat dus niet.

Woensdag 11 september was voor mij de dag van uitslagen. Na vier chemo’s is gekeken of deze zijn aangeslagen. Ik heb zo vaak slecht nieuws gehad, deze kan ik er ook bij hebben. Ik was gewaarschuwd: “Dat u zich goed voelt , wil niets zeggen.” Dit heb ik in mijn oren geknoopt, mij kan niet gebeuren.

De gehele week krijg ik smsjes en appjes, met de strekking: “Sterkte!, Hou je taai.” Zelf was ik er niet mee bezig, ik leef vooral in het heden (blog http://koenschellekens.blogspot.com/2013/06/leven-in-het-nu_2.html).  Door deze berichtjes werd ik iedere keer weer geconfronteerd met de komende uitslag. Natuurlijk was het spannend, maar ik kan er niets mee. Ik heb mijn best gedaan door had mijn chemo’s te ondergaan. Ik voel me okee en ben positief, meer kan ik niet doen.

Lydia en ik fietsen weer de berg naar het ziekenhuis op. Veel zeggen we niet tegen elkaar. De uitslag staat vast, alleen weten wij deze nog niet. Eenmaal boven aangekomen zeggen we tegen elkaar: “Ze kan het vast niet zien. Het blijft een wolkerig gebied.” Inderdaad. “We hebben met het team gekeken en zijn erg tevreden. Het, hoe zal ik het zeggen, wolkerige gebied is niet groter geworden.” We schieten net niet in de lach. Tijdens een prettig gesprek wordt chemo 5 en 6 afgesproken, ik ga door naar de volgende ronde. Het wolkerige gebied is onder controle. Oncoloog blij, wij blij. Maar wat is nu echt wolkerig? Ik weet het niet. Ik in ieder geval niet!