ontlopen

Na een paar mindere dagen ga ik met Lydia mee naar Spoffin, het straattheaterfestival van Amersfoort. De vermoeidheid is minder geworden en ik heb er zin in, Lydia ook. We gaan ervoor!

We gaan naar het terras, bekijken een mooie voorstelling, eten een ijsje, lopen naar een volgende speelplek. Iedere keer goed uitgekiend zodat we op tijd zijn en kunnen zitten, iets wat ik deze keer erg fijn vind. Ondertussen ontlopen we drie kennissen en met twee bekenden maken we een snel beleefdheidspraatje. Ik heb vandaag geen zin in ziek gedoe.
We lopen naar een volgend plein en ik zie dat we laat zijn. Waarschijnlijk geen goede plaats om te kijken. Jammer. Ik kijk nog even goed rond en schrik. Ik zie een man en bedenk: “Help, waar is zijn vrouw?” Te laat. Die heeft zich net bij Lydia aangeklampt en ik zie te laat dat ze mij in het vizier heeft. “Hoe gaat het met je?”, vraagt ze belangstellend. “Best” is mijn antwoord, “Zoals ik eruit zie”, wetende dat ik ondanks de wallen onder mijn ogen er redelijk uit zie. “Dat bedoel ik niet”, zegt ze, “Ik wil het echt weten”. “Ik heb wat mindere dagen gehad,” zeg ik naar waarheid, “maar nu ….” Ik mag mijn zin niet afmaken. Ze heeft er echt zin in. “Je ziet er goed uit, en je loopt hier nog rond. Er zijn mensen die zich zieker voelen.” Zelfvoldaan kijkt ze rond. Ze wil een nieuwe zin beginnen. “Je hebt gelijk’” zeg ik veel te snel, sleep Lydia mee en loop weg. Verbouwereerd blijft ze achter.

“Dag troostend projectiel”, denk ik terwijl Lydia mij vragend aankijk. Daar gaat de voorstelling. Niet erg. We gaan naar een ander plein en drinken een heerlijke pint. Zonder getrut! Gewoon, met z’n tweeën.