We rennen naar het ziekenhuis. Dochter Fee krijgt een kleine
ingreep op de dagbehandeling. De communicatie tussen het ziekenhuis en het
gezin is niet goed verlopen. Vanmorgen werden we gebeld waar ze blijft, want ze
wordt over 3 kwartier geholpen. Haasten dus. Auto in, iets te hard rijden,
parkeerplaats op en nu dus rennen naar het ziekenhuis. Ondertussen kletst Fee
de oren van mijn kop af. “Klets niet zoveel Fee, we moeten rennen.” Het begint
me namelijk te irriteren. “Maar jij hoeft toch niet te kletsen, dat doe ik wel
voor je!” Ze kletst en rent vrolijk verder. Het zullen de zenuwen wel zijn.
Ik krijg een deja vu. Gebeurde er 10 jaar geleden ook niet zoiets tijdens de Camino naar Santiago? Fee is 8 jaar en wandelt de bergen op als de beste. Ze kletst ook als de beste. Dat laatste ervaren we soms als storend. Het is er zo mooi dat je ook graag van de stilte wilt genieten. Met zo’n babbelkous lukt dit niet. Al kletsend loodst Fee ons langs de mooiste plekken van Spanje. Helaas kijkt ze nauwelijks, ze gaat op in haar eigen verhaal. “Fee, het wordt eens tijd dat je je mond houdt. Ik moet me concentreren op deze berg.” “Papa, jij hoeft niet te praten. Dat doe ik wel, jij hoeft alleen maar te klimmen en als je wilt te luisteren.”
In 10 jaar tijd is er dus niets veranderd. Alhoewel, het gupje is een mooie jonge vrouw geworden. Zelfbewust en een kind van de 21e eeuw. In dat kind wordt nu gesneden. Het stelt niets voor, er wordt een klein vetbultje weggehaald, maar toch.
Ik zal blij zijn als ik ze over twee uur weer mee naar huis mag nemen. Aansteller dat ik ben.
ps: ze mocht inderdaad twee uur later mee naar huis. Beetje bijslapen, niets aan de hand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten