feest

Onlangs was ik op een feest van een vriendin die vijftig werd. Als je zelf vijftig wordt, schijnen veel mensen in je omgeving dit ook te worden. Het was een leuk feest op een camping. Ik kende er weinig mensen. Dat was heel prettig. De gehele middag en avond mensen om me heen die mij niet of nauwelijks kennen. Dit houdt ook in dat er niemand is die weet dat ik ziek ben. De gehele tijd niet over ziek zijn en kanker gesproken. Wel over werk, plannen maken, leuke zaken, moeilijke zaken, gewoon leuke gave gesprekken die niet over ziekte gaan. Lachen over stomme zaken, bootje varen, spelletje doen en lekker ouwe hoeren.
Wat een verademing, ik dacht dat het niet meer kon. Het is niet zo dat ik het erg vind om over mijn ziek zijn te praten. Ik ben een open boek en helaas is het ziek zijn inmiddels onderdeel van wie ik ben. Ik moet rekening houden met beperkingen en mijn rust op tijd nemen. Maar gelukkig is ziek zijn niet het leven, het is hooguit onderdeel van mijn leven. Lydia zag ik er ook van genieten. Zij raakte betrokken in diverse gesprekken over van alles en nog wat, behalve over mij.

In de auto bespraken we onze ervaringen en het voelde als een zeer prettige ervaring, waarvan we bijna niet meer wisten dat het bestond. Ik was de gehele dag iemand die eens niet wordt aangekeken met ongeloof, medelijden en meer goedbedoeld medeleven. Ik was gewoon weer Koen. Zij was gewoon weer Lydia.