bendebekendeboeken

“Pap, er staat een koffer in de kamer.” “Dat heb je goed gezien, dochter.”zeg ik terug. De vraag is eigenlijk “Wat doet die koffer daar en wat zit erin?” Aangezien ik die vraag niet heb gehoord behoef ik geen antwoord te geven. Kijken hoelang de nieuwsgierigheid in toom gehouden wordt.

Een paar dagen later is Jip er ook. “Wat zit er in die koffer?” De bandboeken van mijn vroegere bandje, onlangs gebracht door twee oud-bandleden,” is het eerlijke antwoord. “Oh, van al die oude mannen van over de vijftig.”is het antwoord. “Mogen wij die zien?” Het eerste deel van de deze zin negeer ik, de rest knik ik bevestigend. De koffer gaat open. Er zitten een stuk of tien plakboeken in en een paar stapels foto’s. Ik leg uit dat dit de fotoboeken zijn van toen ik tussen de twintig en dertig was van mijn band. Over de carnaval en over de bandweekends. “Leuk”, zeggen de meiden en ze beginnen te kijken in boek één. In de meeste foto’s van de jongens herkennen ze niet de vijftigers van nu. Ach zo vaak zien ze die ook niet, dus het is ze vergeven.

“Wat deden jullie op zo’n bandweekend?”, is de volgende vraag. Ik leg uit dat de doelstelling muziek maken was maar dat het daar niet altijd van kwam. Vaak waren we ook druk met elkaar. Voetballen, kletsen, snacken, te veel bier drinken en vieze filmpjes kijken. De boeken gaan alweer dicht. “Nou dat geloven we verder wel”, zeggen ze. “De jongens van nu zijn niet veel verder dan jullie toen. Ze doen nog steeds hetzelfde.”