Ieder jaar gaan mijn ouders met hun gehele gezin uit eten.
Dit heeft jaarlijks wat voeten in aarde. Zie het gehele zootje maar eens
gelijktijdig bij elkaar te krijgen. Het is vaak een onmogelijke opdracht. Vandaar
dat de datum gewoon in januari geprikt wordt. “Houden jullie er rekening mee
dat we dit jaar op 17 september uit eten gaan.” Handig om dit zo vroeg te
weten, kan iedereen er rekening mee houden met vakanties, weekeinddiensten,
festivals, sportwedstrijden etcetera. Het gros was dan uiteindelijk aanwezig,
maar zelden waren we er echt allemaal. Al doen we allemaal ons best om erbij
aanwezig te zijn, maar er zijn nu eenmaal zaken, waar je niet onderuitkomt.
De locatie wordt door pa en ma in Breda uitgezocht. Vaak
gaan ze van te voren proef eten om e.e.a. af te spreken en vervolgens morgen
wij op de bewuste dag in september/oktober aanschuiven. Hoewel het soms wat
gedoe geeft, is de sfeer altijd goed. De broers en zussen blijven het leuk
vinden om elkaar te zien, de rest past zich aan.
Terugkerend hoogtepunt is er het familieportret. We poseren allemaal
met frisse tegenzin, maar weten dat we bij iedereen ergens komen te hangen.
Inmiddels hangen er een stuk of tien van die portretten bij mij op het toilet.
De groep is inmiddels uitgegroeid 33
personen. Als je de foto’s bij elkaar ziet zie je de geschiedenis van de
familie in een notendop. (nieuwe relaties, nieuwe kinderen)
Het blijft wel grappig dat mijn ouders het “het jaarlijkse
etentje”noemen. Als de familie Schellekens bij elkaar is gaat het namelijk
zelden over eten. Qua eten zijn wij cultuurbarbaren. Als de drank maar
rijkelijk stroomt, wordt het bordje gewoon netjes leeggegeten. Er wordt vooral
veel en hard geouwehoerd en gedronken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten