stenen

Eén van de verschrikkelijkste liedjes is voor mij “de Steen” in de uitvoering van Paul de Leeuw. 

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Het origineel is van Bram Vermeulen. Hij zingt het rauw en geloofwaardig. Paul de Leeuw zingt het nadrukkelijk geloofwaardig. Daar zit nu net het verschil in. Dat nadrukkelijke. Ik vind het erg lelijk.

Overigens, als er iemand een steen heeft verlegd op deze aarde ben ik het wel. Hele vakanties was ik in het water te vinden, rivierdammen bouwen. Als kleine jongen vond ik dit al leuk. Ik zie mij nog bezig in de Ardèche, waar ik jaren met mijn ouders vakantie vierde.

Eenmaal zelf een ouder, hoopte ik dat mijn kinderen dit leuk zouden vinden. Dat werd een kleine teleurstelling. Als we met vakantie bij een rivier waren, begon ik al snel te kijken of we ergens een dam konden bouwen. Meestal vond ik dan wel een plekje in de rivier waar het niet te koud is en waar genoeg stenen lagen. De kinderen hielpen me mee. “Leuk pap”, zeiden ze ook nog. Langer dan tien minuten hielden ze het niet vol. Daarna was ik alleen aan het bouwen.

Jammer, al moet ik zeggen dat Fee tijdens onze Spaanse wandeling een heel andere manier van bouwen had. Ze vond het geweldig om torentjes te bouwen als we rust namen. Grote stenen onder, en bovenop de kleintjes. Je ziet dit ook bij joodse graven. Na de wandeling heb ik haar dit nooit meer zien doen. Wie weet komt er een moment dat ze dit weer gaat doen.