sinterjacco

Buurman Jacco zou om twee uur een zak met cadeautjes voor de deur zetten en aanbellen. Wij zouden liedjes zingen en uiteraard erg verrast zijn. Wij zingen. De bel ging. Tergend langzaam loop ik naar de deur, die toevallig nog op slot zat. Fee, toen vijf jaar, kon haar plas maar net ophouden, zo spannend vond ze het.

Ik zie dat er iemand voor de deur staat. Wie zou dat nu zijn? Ik zie door de melkwitte ruit dat het Sinterklaas is. Dat hadden we toch niet afgesproken? Verbaasd doe ik de deur open en zie Sinterklaas is vol ornaat voor me staan. “Hallo SinterJacco,” zegt Fee. Ik hoor een aantal huizen verderop een deur dicht gaan, ik zie Sint een beetje bleek worden en zeg: “Welkom Sinterklaas, kom binnen.” Het wordt een ingewikkeld kwartiertje. Sint probeert zich goed in de plooi te houden. We spelen het spelletje allemaal mee en doen net of we Fee niet hebben gehoord bij de entree. Na een kwartier vertrekt Sint weer en Fee zegt:”Het was Jacco. Dat zag je toch meteen.” Op de vraag waarom ze dat denkt zegt ze:”Zijn schoenen.” We gaan verbijsterd verder met de Sinterklaasmiddag en hebben het er niet meer over. De middag is wel een beetje raar geworden.

Als alles is uitgepakt loopt Fee naar de voordeur en voor we er erg in hebben is ze al buiten. “Wat ga je doen?” roepen we maar ze is al weg. We kijken haar na en ze belt bij Jacco aan. “Hallo SinterJacco, bedankt voor alle cadeautjes. Leuk hè, dat je hulpsint mocht wezen. Volgend jaar komt de echte weer,”en ze rent weer naar huis. “Wat lief dat SinterJacco al die cadeautjes heeft gekocht”, voegt ze er thuis aan toe.