nieuwe buren

We krijgen nieuwe buren. Na zeven jaar wordt er verhuisd en waarschijnlijk daarna verbouwd om het huis weer in orde te krijgen voor een nieuw gezin. Langs alle kanten word ik gewaarschuwd. “Koen, ze hebben drie kinderen. Leeftijd 1,5; 5 en 7 jaar. Daar zal jij vast niet blij mee zijn.” Nu moet ik zeggen, de buren zonder kinderen waren uiteraard erg prettig. En inderdaad, toen 5 jaar geleden de halve buurt zwanger was stond ik niet te trappelen, want die kinderen worden groter, maar om nu bestempeld te worden als de buurman die niet van kinderen houdt vind ik ver gaan.

Ik ben namelijk dol op kinderen. Ze zijn creatief, maken plezier, hebben een andere, frisse kijk op het leven en zijn vooral inventief en soms innovatief. Oh ja, ze maken soms herrie en kunnen elkaar het leven zuur maken, zodat er vervolgens gehuild wordt. Lijkt me allemaal in orde. Mijn kinderen hebben elkaar ook regelmatig de hersens ingeslagen.

Waar ik niet zo dol op ben zijn de inconsequente ouders en dan vooral de harde, soms gillende moederstemmen.  Opvoeden is best ingewikkeld en dat kost tijd. Daar hoor je je als ouder in te verdiepen. Met alleen maar stemverheffing kom je er niet. Ook deze: “Ik tel tot drie,” waarna het kind blijf doordrammen en moeder niet verder komt dan twee heb ik een gruwelijke hekel. Volgens mij mag je een kind best wel mee naar binnen nemen om te bestraffen en niet buiten zodat de gehele buurt mag meegenieten. Tevens mogen we wat meer luisteren naar de kinderen en eens opletten wat ze echt bedoelen, als ze iets vragen.

Volgende week heet ik mijn nieuwe buren en buurtkinderen van harte welkom. Ik hoop alleen dat moeder geen harde stem heeft en niet tegen haar kinderen gilt.