Toen we tien jaar geleden over de Ramblas in Barcelona
liepen, was er een standbeeldenact die ons niet los liet. Eenmaal in Amersfoort
en de foto’s bekijkend kwamen Lydia en ik tot de conclusie dat we hier iets mee
moesten gaan doen. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen er eens rustig voor zitten
en onze animatieact kreeg een vorm. Een standbeeldenact leek ons te beperkt. Zo
lang kan ik niet stil staan, dus het werd een wandelact. Op de lapjesmarkt
te Utrecht werden diverse roze stoffen verzameld en wij aan de slag. Samen
hebben we heel wat avonden zitten uitproberen en ontwerpen tot het resultaat
daar was.
We besloten het simpel te houden. We zouden in ons nieuwe
kostuum gaan rondlopen en alleen maar belletjes blazen. Gewoon zeepbellen. Geen
grote of bijzondere vormen. Gewoon de huis-tuin-en-keuken belletjes die we aan
kinderen geven zodra ze kunnen lopen en blazen. Onze vuurdoop was met
Koninginnedag. We besloten verkleed en al bellenblazend te gaan wandelen. Konden we meteen kijken wat de effecten
waren. Kinderen tot twaalf jaar vonden ons fantastisch. Ze wilden allemaal op
de foto en soms bliezen ze vrolijk met ons mee. De ouders met kleine kinderen
en ouderen waren ook enthousiast. Velen riepen, nadat ze in de bellen waren
gezet “dankjewel” en waren verbaasd door het effect van zoveel eenvoud.
Eigenlijk waren we dat zelf ook. Het plaatje is gewoon mooi, dat is alles.
Iedereen wordt er blij van.
Inmiddels worden we zo’n tien keer per jaar ingehuurd. Voor
ons heerlijk rustgevend, voor anderen betoverend. Om het eenvoudig te houden is
onze artiesten naam eenvoudig gebleven: Belle en Blaas. Het leven is zo simpel
en geluk zit in een klein hoekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten