blij

Gisteren, donderdagmiddag. Ik lig onder een warme slaapzak op de bank. Ik heb het al dagen koud. Het lijkt wel alsof ik nooit meer warm word. Het gaat redelijk, vergeleken met de eerste dagen van deze week. Ben wat grieperig en heb het koud. Al dagen! Ik verplicht me te eten want ik ben in een week 5 kilo afgevallen. Nu nog die kou weg en ik ben er weer. Dat wordt tijd. Morgen is de laatste (korte) chemo. De 6 grote en 18 kleine chemo’s  zitten er dan op. Daarna afwachten of het effect heeft gehad. De hele week zie ik ontzettend tegen die laatste chemo op.

Net als ik in slaap val word ik wakker gebeld door een onbekend nummer. Toch maar opnemen. Het is het ziekenhuis. Ik hoor een vertwijfelde stem, het hoofd van de chemoafdeling. Aan haar stem hoor ik dat het slecht nieuws is. “Meneer Schellekens,” zegt de stem, “Uw bloedwaardes van vanmorgen zijn niet goed”. Dat is niet geheel onverwachts, ik voel me niet voor niet zo klote. Dit houdt in dat het lichaam heeft niet goed is hersteld en een nieuwe chemo niet aan kan. “Shit”, denk ik, “dan wordt het een week uitgesteld.” De stem vervolgt: “Dokter Baas geeft deze aan u cadeau, zij denkt dat die ene chemo meer of minder niet zal uitmaken.” Ik ben het deze keer volkomen met dokter Baas eens en ben blij. Dat laat ik merken ook. Dat vindt de andere kant van de lijn een beetje raar. Ze heeft nog nooit een in haar ogen slecht-nieuwsgesprek zo snel zien veranderen in goed nieuws. Ik begrijp de verwarring, maar volg vooral mijn eigen gevoel. 

Ik heb het 's avonds maar meteen gevierd!.