teleurgesteld

Lydia en ik kozen al snel voor kinderen. We waren tot de conclusie gekomen, dat we samen verder wilden en dat wel geen oude vader en moeder wilden worden. Daarnaast hadden we al snel door dat er duizenden redenen zijn om het “nemen” van kinderen uit te stellen, maar dat je het daarvan nooit gaat winnen. Zo gezegd, zo gedaan. Als je stopt met de pil kan het snel gaan en wij hadden dat geluk. Het was meteen raak, drie weken later was Jip onderweg. We waren wel wat geschrokken dat het zo snel ging. Het was misschien een beetje een onbezonnen actie, maar wel superleuk vanaf het begin. Als twintigers begonnen wij aan onze opvoedkundige taak.

Jaren later zit ik met een collega, een dertiger bij wiens vriendin de eierstokken al begonnen te klingelen, te praten over het nemen/krijgen van kinderen. Ik zeg hem twee dingen. “Als jouw vriendin kinderen wil, heb je je er bij neer te leggen,.”en “Kinderen komen nooit uit. Er zijn altijd redenen om het niet te doen, maar van die eierstokken win je niet.”

Nooit geweten dat ik zo kon overtuigen. 4 maanden later hoor ik dat vriendin drie maanden zwanger was van een tweeling. Groot was de hilariteit. Was in de jaren negentig niet de slogan ”zeg je nee, dan krijg je er twee” van Bart de Graaff?

Zijn zonen werden geboren. Ze kregen best aardige namen, maar mijn naam was er niet bij, zelfs niet als tweede of derde. Een kleine tegenvaller. Gelukkig werd dit goedgemaakt toen ik op kraamvisite kwam. Bij oma werd ik geïntroduceerd met: “Door hem ben je nu al oma geworden.” Achteraf gezien wel iets te veel eer.