wonder

De afgelopen twee weken was ik er klaar mee. Helemaal klaar. Van mij mocht de spuit erin. Afgelopen, over, finito, maar hopelijk ook rust. Ik had bijna geen energie en als ik energie had, was deze na een uur weer verdwenen. Geen energie hebben is slecht voor het hoofd. Als niets meer lukt of vanzelf gaat, wordt het leven voor mij niet leuk meer. Tot nu toe is mijn motto geweest:”Ik blijf ademen zolang het leuk is.” Dan moet je ook woord houden, vind ik.

Afgelopen maandag was het grote dieptepunt. Jankend riep ik uit dat ik echt niet meer wil. Niet  gezellig voor mijn familie, maar ja, ik ben ook maar een mens. Ik sleepte me toch weer voort, ook naar werk, en tijdens mijn spaarzame lessen die ik geef ontdekte ik dat ik dat toch nog wel erg leuk vind, lesgeven. Een lichtpuntje dus.

In de nacht van dinsdag op woensdag, ik ben zelden zo moe gaan slapen, kwam ik niet in slaap. Plots gebeurde het. Het leek wel of ik de vermoeidheid weg voelde glijden. Beetje bij beetje trok het uit mijn lichaam. De smaak in mijn mond werd anders. Het smaakte minder giftig. Zou het echt over gaan? Een wonder. Met een glimlach ben ik in slaap gevallen. Woensdag stond ik na een korte nacht tamelijk fit op. Ik kon de wereld weer aan. Het voelde weer goed. Nog steeds niet veel energie, maar dat is anders dan geen. Het leven wordt weer leuk.  

Niets was minder waar. Het werd een klote dag, met allerlei onverwachte onderzoeken. In plaats van ’s ochtends anderhalf uur in het ziekenhuis zoals gepland, kwam er ’s middags ook nog even 3 uur ziekenhuis bij. Weg leuke dag. Ik onderging het met een glimlach. Vasthouden nu! Ik blijf mooie momenten verzamelen.