poepje

Mijn gang naar het toilet gaat niet altijd over rozen.
(Zie blog heavy shit http://koenschellekens.blogspot.nl/2013/09/heavy-shit.html )
Als de stoelgang weer op gang moet komen is dit niet altijd een prettige gebeurtenis. Ik voel dit al een poosje vooraf aankomen, maar ik kijk er niet naar uit. Niet zeuren en ondergaan, denk ik dan. Dat is toch gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Er zijn gelukkig zaken die de stoelgang verzachten. Een herinnering aan dochter Jip doet wonderen. Zij was bezig met de zindelijkheidstraining en kon al heel goed zelf naar de WC. Eerst moest er een brilverkleiner onder de WC-bril worden gelegd, zodat zij ook kon blijven zitten op het toilet. Vervolgens klom ze met een extra trapje op de bril en gaat mevrouw zitten. Dit kon ze uren volhouden. Ze zat te zingen en te kletsen en bleef net zolang zitten totdat het gebeurd was. Als ze geen aandrang had, was het best moeilijk haar van het toilet af te halen. Ze moest toch poepen of niet soms.

Één keer was ik het wachten zo beu, dat ik haar met zachte dwang van het toilet afhaalde. Dit pikte ze niet. Ik werd naar de trap gedirigeerd, daar moest ik wachten en zij klom weer terug op de WC bril. “Ik moet zo”, zei ze. Ik luister. Wat zegt ze nu? Ik hoor een meisjesstem roepen:”Poepje, waar ben je?” Ze verdraait haar stem en zegt “Ik zit in een heel klein holletje en kom nu naar buiten.” Ik hoor een korte kreun en ze roept: “Klaar!”

Zo kan het ook. Dus als je mij hoort murmelen en ik zit op het toilet zou het zo maar kunnen dat ik mijn poepje roep.