laatste 2

Dat het de laatste chemo is zal ik weten. Alles is anders en dat ervaar ik niet positief. Het lijf begint op te raken. Het zit vol gif en ik voel allerlei zaken die ik nog nooit voelde.

Mijn benen zijn loodzwaar, alsof ik gisteren een marathon heb gelopen. Dit voelt al een paar dagen zo. De buik is gevoelig. Heb weinig smaak en hoofdpijn. Pijn is een groot woord, maar bij iedere beweging ben ik bewust dat ik een buik heb. Dat is ooit wel eens anders geweest. Een paar weken geleden leek het nog alsof iemand een grap met me uithaalde en die hele kanker niet waar was. Dat voelt nu echt anders.

De depressie ligt op de loer. Probeer het hoofd koel te houden, maar ook dat is best ingewikkeld. En dan vervolgens die verschrikkelijke kou. Ik heb het heel mijn leven al warm. Als iemand de verwarming in huis hoger wil hebben zeg ik altijd “doe gewoon een trui aan.” Ik liep het liefste op blote voeten, ook in de winter. Het woord koud kwam niet in mijn vocabulaire voor. Hier kan je je tegen kleden, maar nu, je moet me eens in bed zien liggen. Ik heb dikke gebreide sokken aan (gelukkig heb ik nog een paar van mijn moeder), draag een pyjama met lange mouwen en lig onder een dubbel dekbed. En ik heb het koud, zo verschrikkelijk koud.

Eind jaren negentig en in de zero’s schreef Francine Oomen de kinderserie “Hoe overleef ik….”.
Zo voel ik mij nu ook. Vrijdag nog één shot, dan nog één slechte week, en dan?
Geen idee, maar ik kijk er wel naar uit.

Caramba – het leven is knap waardeloos http://www.youtube.com/watch?v=dLbSsVRSoCc
Om van het leven weer vrolijk te worden.