voor victor

“Hij is dood.”staat er in de sms van mijn broer die ik rond middernacht krijg. “Gelukkig”, denk ik, ”verder lijden wordt hem bespaard.” Er volgen geen tranen. Berusting in de dood, het gaat snel.

Anders was dat begin van de avond, toen broerlief belde met de mededeling dat het “eigenlijk al over is” en nu nog wachten “op het laatste nieuws”. Ik hang de telefoon op. Daarna stromen de tranen. Hij is definitief geveld. Ongelofeloos.

Hij is Victor, een bandlid van Misère uit Breda. Ik kan denken, één van de vijftien, maar dan doe ik hem erg te kort. Victor is Victor.

Victor is groot en veel. Victor leeft groot en veel. Victor is avontuur. Victor pakt aan. Victor is ingewikkeld. Victor is recht door zee. Victor is liefde voor vrouw en gezin. Victor is creatief. Victor is aanwezig en hartelijk. Victor is Victor.
Victor leefde groots, te groots. Hij leefde veel, te veel. Victor kon geweldig dronken zijn, te dronken. Victor wordt nooit 50, zeiden we, daarvoor leeft hij te intensief. Maar langzaam bij beetje kwam die vijftig in zicht. Victor gaat wel vijftig worden, hoe is het mogelijk, werd er tegen elkaar gezegd. Victor, die al wel eens gedotterd was, ongezond kon leven, maar er iedere keer weer bovenop kwam. Hij gaat Abraham halen!

Toen kwam die klote ziekte. Een maand geleden. Hij had er even mee doorgelopen. Te lang? Wat is te lang. Iedereen is onoverwinnelijk. Victor zeker. Alhoewel die pijn werd ondraaglijk. Victor en ondraaglijke pijn. Een slechte combinatie. We worden bijna soulmates, kanka boys. Hij belt mij en ik probeer mijn verhaal te vertellen. Iedere kankerkanker is anders, maar hij krijgt weer een beetje moed.

We spreken af. Binnenkort een biertje doen en vooral blijven ademen. Zeker zolang het leuk is.
Voor Victor werd het niet meer leuk.
De teller blijft een dikke 50 dagen voor de 50 steken. Verdomme!