kaarsje branden

Mijn ouders zijn inmiddels allebei 86. Ze hebben de mazzel om in een gezond lichaam te zitten en gewoon te blijven ademen. In de loop der jaren hebben ze uiteraard een andere rol gekregen. Van zorgzaam naar gelijkwaardig en momenteel worden wij kinderen wat zorgzamer en houden de boel in de gaten. Niet dat ze het niet kunnen, maar gewoon, in het geval dat. En dan opeens wordt alles weer als vanouds. Ik word ziek en pa en ma pakken hun oude functie weer op. Zorgen voor hun jong. Dat gaat natuurlijk wel wat anders dan vroeger, maar de intentie blijft. Pa stuurt regelmatig een sms je om te horen hoe het gaat, ma belt dagelijks om mijn stem te horen en te vertellen dat ze weer een kaarsje heeft opgestoken. Baat het niet dan.....
Ik zie het kaarsje alweer branden. Er zijn in mijn jeugd heel wat kaarsjes gebrand. Voor zieken, overledenen, examens, geboorten, schietgebedjes, buren, bekenden, onbekenden. Nu brandt het kaarsje weer. Voor mij. Lief. Ik hoop dat ze er nog heel lang een kaarsje mag branden en mij iedere keer weer belt om dit te vertellen.