tillie

Op mijn eenentwintigste woonde ik in Tilburg aan de Bredaseweg, samen met drie andere studenten. Een van hen heette Tillie, een vrouw die een paar jaar ouder was dan ik. Zij was nogal onzeker over zichzelf en had rood haar. Op een bepaald moment komt ze bij me langs op de kamer en gilt: “Koen, ik heb een date, ik heb vanavond een date.”Zielsgelukkig was ze, totdat ze bedacht dat de date misschien wel zo uit kon pakken dat er seks aan te pas zou komen. “Wat moet ik dan doen?” vroeg ze in paniek. Ik snapte deze vraag niet zo goed. Dat bepaalt ze toch zelf? Wat moet ik hier mee? Het antwoord gaf ze al zelf. “Je ziet toch dat ik roodharig ben.” zei ze, “dat is daaronder natuurlijk ook. Ik ben zo bang dat hij erom moet lachen. Iedereen doet dat. Moet je eens kijken.” Nog voordat ik antwoord kan geven en tot mijn verbazing doet ze haar broek open en laat ze deze een beetje zakken, zodat haar schaamhaar zichtbaar is. Van schrik en verbazing schiet ik in de lach. “Zie je wel,”jammert ze,”jij begint ook al te lachen” en ze loopt boos naar haar kamer. Ik stik bijna van het lachen. De kleur heb ik niet gezien.

Een vijftal jaar later werk ik in Huizen en krijgen we tijdelijk een nieuwe collega Nederlands, die ons team komt versterken. Tot mijn grote schrik komt Tillie binnen. Ze zwaait enthousiast; ik denk aan dit voorval. Gelukkig blijft ze maar 4 maanden. Ik heb nooit meer serieus naar haar kunnen luisteren, laat staan kijken. En luisteren naar collega’s, dat is soms best handig om dat wel te doen.


De naam Tillie is gefingeerd.