regen

Sinds ik ziek ben, lopen er een aantal mensen met een boog om mij heen. Zij vinden het moeilijk om mij tegen te komen, omdat ze niet weten wat ze tegen me moeten zeggen. Best begrijpelijk. Tot een paar maanden geleden vond ik dat ook erg ingewikkeld.
Zo ook een dame in de buurt. We komen elkaar regelmatig tegen alleen de laatste weken opeens niet meer, alsof ze me probeerde te ontlopen. Daar stap ik dan dus zelf maar op af, dus onlangs landen Lydia en ik bij haar in de voortuin, ze kon me niet ontwijken. Grappig dat ze er meteen zelf over begon. Onzekerheid, bang om iemand te verliezen, wat moet je eigenlijk zeggen waren een paar redenen om mij liever niet tegen te komen. Vervolgens zegt ze dat ze wel veel aan mij moest denken, er slecht van sliep en dat ze het zo erg vond dat het de eerste weken van mijn ziek zijn zo regende. “Dan heb je kanker en is het ook nog van dat K- weer.”, waren letterlijk haar woorden. Dat vond ik grappig.
Ik heb al eens aangegeven dat sinds ik ziek ben dat de wereld er anders uit ziet. Zo ook regen. Als ik op een dag 3 keer was nat geregend baalde ik enorm. Nu niet. “Ik houd van de regen. Je voelt op je huid dat je leeft, het spoelt je schoon en alles gaat er zo lekker van ruiken.” Ik hoorde het mezelf zeggen zonder te overdrijven. Het klopt absoluut. Van een beetje regen smelt je niet.
Gisteren regende het weer en inderdaad, ik heb ervan genoten!