Tien jaar geleden liepen wij met onze dochters Jip en Fee
(toen 11 en 8 jaar) vanuit de Frans Spaanse grens naar Santiago de Compostella.
Een belevenis waar we regelmatig op terug kijken.
Een bizar moment was een paar dagen voordat we vertrokken. Iemand had het jeugdjournaal getipt en verteld dat wij met kinderen deze 750 kilometer gingen lopen. Jeugdjournaal belde of ze met de kinderen een interview mochten opnemen. Dat leek ons wel wat. Twee dagen voor ons vertrek kwamen ze filmen. Dat duurde ruim 3 uur, tijd, die we ingepland hadden om huis op te ruimen en klaar te maken voor de verhuur. Niet echt handig dat ze zo lang bleven. Wat ook niet handig was, was dat iedereen die het op TV gezien had, belde over hoe leuk en schattig het was en om ons wederom een goede reis te wensen. Heel fijn allemaal, maar die avond konden we wederom niet aan de slag met huis en haard. Dat zou de dag erna nog nachtwerk worden.
Het resultaat van het item, 5 minuten televisie, was hilarisch. Fee vertelde, tergend langzaam lopend langs een Spaanse kaart, hoe ver ze ging lopen en dat ze droomlichtjes Barbie als knuffel meenam, omdat deze zo licht was en licht gaf. Jip vertelde dat ze het wel stoer vond, maar ze zag er wel een beetje tegen op. Verder leek het haar wel leuk en vooral voor later. “Later?”, vroeg de interviewer, “Hoe bedoel je dat?” “Nou, gewoon”, klonk het antwoord, “dan heb ik later iets om aan mijn kleinkinderen te vertellen”.
Dat is nu eens een leuk vooruitzicht. Of ik dat nog ga meemaken weet ik niet, maar als Jip kleinkinderen krijgt, krijg ik ze in ieder geval ook.
Een bizar moment was een paar dagen voordat we vertrokken. Iemand had het jeugdjournaal getipt en verteld dat wij met kinderen deze 750 kilometer gingen lopen. Jeugdjournaal belde of ze met de kinderen een interview mochten opnemen. Dat leek ons wel wat. Twee dagen voor ons vertrek kwamen ze filmen. Dat duurde ruim 3 uur, tijd, die we ingepland hadden om huis op te ruimen en klaar te maken voor de verhuur. Niet echt handig dat ze zo lang bleven. Wat ook niet handig was, was dat iedereen die het op TV gezien had, belde over hoe leuk en schattig het was en om ons wederom een goede reis te wensen. Heel fijn allemaal, maar die avond konden we wederom niet aan de slag met huis en haard. Dat zou de dag erna nog nachtwerk worden.
Het resultaat van het item, 5 minuten televisie, was hilarisch. Fee vertelde, tergend langzaam lopend langs een Spaanse kaart, hoe ver ze ging lopen en dat ze droomlichtjes Barbie als knuffel meenam, omdat deze zo licht was en licht gaf. Jip vertelde dat ze het wel stoer vond, maar ze zag er wel een beetje tegen op. Verder leek het haar wel leuk en vooral voor later. “Later?”, vroeg de interviewer, “Hoe bedoel je dat?” “Nou, gewoon”, klonk het antwoord, “dan heb ik later iets om aan mijn kleinkinderen te vertellen”.
Dat is nu eens een leuk vooruitzicht. Of ik dat nog ga meemaken weet ik niet, maar als Jip kleinkinderen krijgt, krijg ik ze in ieder geval ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten