beien

Op de markt hoor je Henk al van verre. “beien, beien, beien, beien, beien”. Meestal vijf keer, loeihard op vrijdagmorgen en de gehele zaterdag. Hij verkoopt ook “meloenen om te zoenen” en weet ik veel hoeveel meer fruit en groente, maar in de zomer galmen de “beien, beien, beien, beien, beien”over de hof. Verder praat Henk heel normaal. Hij bedient vriendelijk, is alert, charmant tegen vrouwen die er tegen kunnen, doet alsof hij voldoende vakkennis heeft en praat over koetjes en kalfje. Tussendoor deelt hij halve mandarijntjes uit en hij boert ogenschijnlijk goed. Hij heeft een grote plek met veel personeel. Als Henk niet hard genoeg roept wordt zijn stem overgenomen door het allergrootste personeelslid, Wilco. “Beien, beien, beien, beien, beien.”  De vijf beien van Wilco klinken ook natuurlijk en galmen de gehele markt over. Bij beiden heb je het idee dat ze ’s nachts in bed nog steeds liggen te roepen, arme wederhelft. De “meloenen om te zoenen”van Wilco klinken vaak verder, dus deze roept hij vaker. Zo galmen hun stemmen tijdens de marktdagen de markt over.

Dochter Fee startte een jaar of zes geleden op de middelbare school, waar zij onder andere geschoold werd in het vak drama. De uitvoeringen van dit vak werden voor de ouders gepresenteerd. Een van de eerste opdrachten was een improvisatie opdracht. Waar het verhaal over ging kan ik mij niet meer voor de geest halen, maar haar opkomst was onvergetelijk, ze kreeg een groot gedeelte van de zaal plat. Een klein meisje verschijnt op het toneel en met één zin weet iedereen wie en waar ze was. Het klonk alleen een beetje hoger, verder was het hard genoeg: “Beien, beien, beien, beien, beien.”