vooral doorgaan!

“Doorgaan, vooral doorgaan!” Deze woorden zei Barry Stevens herhaaldelijk tijdens de soundmixshow, een talentenjacht uit de jaren tachtig en negentig. De act was net niet goed genoeg, of misschien gewoon vals en werd naar huis gestuurd, maar dat was geen reden om te stoppen. Vooral doorgaan! De reden waarom men moest doorgaan werd vaak niet genoemd, als men het maar deed. Vooral doorgaan!

In mijn jeugd blaakte ik niet van zelfvertrouwen. Ik was ernstig klein. Op mijn 15^e was ik slechts 1 meter 45. Groeien, voor zover hier sprake van was, deed ik pas vanaf mijn 16^e, om bij 1 meter 65 te stoppen. Hier mocht ik het mee doen. Mijn vader probeerde mij erop te wijzen dat het vooral niet erg was om klein te zijn. Zo overdreven klein was ik niet, het kon altijd erger. Dit soort gesprekken waren goed bedoeld, maar vaak  voelde ik me nog ellendiger. Ik moest vooral doorgaan. Ik compenseerde mijn lengte met een tamelijk grote mond op school en rookte vanaf mijn dertiende, want dat was stoer. (Het verbaast me dat nooit iemand heeft gezegd:”Sigaret, waar ga je met dat jongetje naar toe?”)

Na een zevenjarige HAVO ging ik naar het HBO in Tilburg. Ik begon te accepteren dat mijn lengte niets te maken heeft met mijn zijn. Ik werd trots op wie ik was, wat ik kon en wat ik van plan was te gaan doen. Ik zou vooral doorgaan. Mijn zelfvertrouwen groeide.

Momenteel kan ik zeggen dat ik tevreden ben met mezelf. Ik kan mensen motiveren, stimuleren en adviseren. Als het uitkomt kan ik mensen ook troosten en out of the box laten denken.
Ondanks alles kan ik zelf slechts één ding: Doorgaan, vooral doorgaan!