overleven

In mijn leven heb ik heel wat boeken gelezen over de tweede wereldoorlog. Op de een of andere manier blijft dit onderwerp mij mateloos boeien. Verhalen, ooggetuigenverslagen, geschiedkundige analyse of autobiografieën, iedere keer kan ik mij weer in de oorlog verliezen. Een antwoord op een vraag heb ik nooit goed begrepen. “Hoe heeft men de concentratiekampen kunnen overleven?”

Hierover is zoveel geschreven, maar het kwam bij mij niet binnen. Als men in zo n kamp kwam en de eerste selectie overleefde, wist men zo goed als zeker dat men een waarschijnlijke dood tegemoet ging. Velen overleefden enkele maanden voordat zij uiteindelijk stierven. Sommigen overleefden de kampen geheel. De omstandigheden waren er niet naar en toch had men de drang om te overleven.

Inmiddels begint het binnen te komen. Ik mag mijn situatie uiteraard niet vergelijken met de oorlogskampen. Ik bevind mij in een gewoon woonhuis en heb toegang tot goede gezondheidszorg. Misschien heb ik één overeenkomst. “Ik in een dodencel geplaatst ben zonder enige hoop”, schreef ik in een vorige blog. Ondanks dat probeer ik van het leven dat mij rest iets te maken. Tevens zijn alle bijna onzichtbare lichtpuntjes echte lichtpunten waaraan ik me kan vast houden. Zo lang ik leef!. Ik houd vol!

Vandaag begint mijn tweede chemo. Ik kijk er naar uit, want dan gaat er weer wat gebeuren.  Hopelijk doet het gif zijn werk.
“Race, life’s a race, And I am gonna win, Yes, I am gonna win
And I’ll light the fuse, And I’ll never lose, And I choose to survive” Ik draai nog een keer mijn favoriete nummer van Muse, Survival.