strijken

Zo n drieëntwintig jaar geleden kwam mijn vrouw bij me wonen. Zij zegt gedwongen. Haar fiets stond in de schuur waarvan zij geen sleutel had toen zij s ochtends na een nacht naar het werk ging. Ze moest diezelfde dag terug komen. Ik zeg vrouwelijke geraffineerdheid. Ik had namelijk een fantastisch appartement weten te bemachtigen in hartje Amsterdam, tussen de Utrechtsestraat en de Magere Brug. De sleutel vergat ze wederom en dus maakte ze er gewoonte van om iedere dag terug te komen om haar fiets te halen.
Ze deed er wel wat voor terug. In een vlaag van verstandsverbijstering zei ze, terwijl ze toekeek naar mijn worsteling met de strijkbout, dat ze strijken een aangenaam en rustgevend werkje vond. Dat had ze niet moeten zeggen! Ik dacht al dat ze de ware was, nu wist ik het zeker. Ik heb namelijk een broertje dood aan strijken.

Inmiddels hebben we Amsterdam voor Amersfoort verruild,  en duizenden strijkmanden verder. De strijkmand wordt grotendeels gevuld met mijn kleurrijke blousejes en mijn vrouw strijkt minder vaak. Er  is wel wat veranderd. Ze strijkt omdat de wasmand overvol is en de kledingkasten leeg. Ze vindt het niet meer rustgevend.
Bij mij is er ook iets veranderd. Mijn vrouw neemt het niet over als ik sta te klungelen. Ik heb nog steeds een broertje dood aan strijken, maar doe ik dit steeds vaker, het zijn mijn blousejes. Als ik strijk heb ik nog steeds niet die kunde om het goed en snel te doen.

Sinds het nieuws van mijn gezondheid bekend is bieden vele mensen fantastische hulp aan, waar we nog geen gebruik van hebben gemaakt. Mensen willen boodschappen doen, ze willen voor ons koken, stofzuigen, er wordt heerlijk brood, chocolade, snoepjes bier en nog veel meer gebracht.
 Helaas heeft niemand  aangeboden om te komen strijken .....