dodencel

40 dagen geleden kreeg ik de diagnose kanker in de blaas, een paar dagen later uitgebreid tot kanker in de blaas, lymfe, buikvlies en buikholte. Alleen levensverlenging! “Alsof je in een dodencel wordt geplaatst en iedere hoop ontnomen wordt” schreef  Ton Peters in De Volkskrant van 1 juni, man van actrice Leonoor Pauwe, na 2,5 jaar ziekte aan kanker overleden. Een goede beschrijving, waarin ik me helemaal kan vinden.  De wereld staat op zijn kop, een achtbaan van emoties variërend van “wat doe ik hier nog” tot denkend bij iedereen die oud is “moet jij niet dood?”

Toch gaat de wereld gewoon door. Een mens accepteert snel. Ik kan niet goed tegen negatieve gedachten dus deze zijn gelukkig over. Naast de chemo (eerste viel erg mee) de mindere energie (middagdutje doet wonderen), halve dagen werken ( is dit echt een nadeel met dit weer?) en wat andere kleine kwalen heb ik mijn lot geaccepteerd en daar moet ik het mee doen.
Ik ben niet boos, op wie?  Ik heb een prachtige vrouw en dochters, een superfijne familie, vrienden en een groot netwerk met positieve mensen om me heen. Ik zie lichtpuntjes, heb (galgen)humor, ben meestal vrolijk en kan het leven aan. Het lijkt inmiddels wel of de kanker een onderdeel van mijn zijn is geworden. Ik kijk anders naar de zaken die er toe doen, ben positief en probeer anderen te activeren/stimuleren om van het genieten een kunst te maken.

Natuurlijk, ik durf niet goed in de toekomst te kijken, heb geen idee wat me te wachten staat, maar het gaat om het nu. Hoe bizar het misschien klinkt: ik ben content met wat ik heb en wie ik ben. Ik ben niet zielig, ik heb pech. En ondanks die pech voel ik me okee!