unheimisch

Hoe voel je je? Dit is zo n vraag waar ik niets mee kan. Het merendeel van de tijd wil ik eigenlijk zeggen goed of best. Ik zie dan mensen wachten op de toevoeging naar omstandigheden, maar ach ik denk eigenlijk dat iedereen dat er zelf wel bij kan bedenken. Overigens zijn er ook momenten dat ik me ook goed voel zonder aan die omstandigheden te denken. Drie van de vier weken gaat het gewoon goed! punt.

Maar die ene week, die chemo week, dat is toch andere koek. Op vrijdag en zaterdag wordt de chemo toegevoegd d.m.v. een infuus. Dit geeft mij een enorme kracht. Er gaat iets gebeuren, mijn lichaam gaat aan het werk en ik kan de wereld aan. De zondag is ook nog iets euforisch. Niemand ziet het maar kijk mij eens hard werken. En dan komt het onbestendige. De maag begint wat te zeuren. De darmen kunnen de inhoud niet goed kwijt, mijn stem wordt anders, ik hoor niet goed, raak in mezelf gekeerd en opeens komt de man met de hamer ook weer voorbij. Heeft het allemaal wel zin, waar doe ik het voor, wil ik dit wel. Langzaam bij beetje voel je jezelf wegzakken op een onherkenbare manier. Als er iemand naar me wijst kan ik bij wijze van spreken gaan janken. Ik noem het unheimisch.

Aan mijn zus probeer ik uit te leggen hoe ik me voel. “Weet jij tenminste ook hoe het voelt om ongesteld te worden”, was het antwoord. Hier word ik meteen weer vrolijk van,  mijn bui is voorbij.