Als je ziek bent en je hebt het gevoel dat je dagen zijn
geteld, gaat het leven er geheel anders uit zien. Alle perspectieven worden
anders. De grote zaken worden onbelangrijk, de kleine zaken worden grote zaken
en er ontstaan kleine zaken waarvan je het bestaan niet eens wist. Ik kan
opeens uren naar een mierenreeks kijken en alleen maar kijken wat die beestjes
doen. De vijver vol kikkervisjes is ook een van mijn favorieten, al lijkt het
dat er iedere dag minder kikkervisjes zijn. (of is dit gewoon zo?) Zelfs de
naaktslakken, die er in mijn tuin volop zijn krijgen inmiddels meer aandacht dan
ze verdienen. voordat ik ze vang. Eerst bekijk ik de gang van de naaktslak. De
voorpoten worden in de aarde vast gezet. De slak trekt vervolgens zijn hele
lijf richting de voorpoten. Nu wordt het zaak dat de voorpoten loskomen en rekt
de slak zijn voorlijf uit. Wederom worden de voorpoten in de aarde (of op een
plantje) vast gezet en zo gaat hij voort. Langzaam bij beetje, rekje na strekje
vervolgd de slak zijn weg op jacht naar
zijn prooi (of moet ik zeggen plant). Via zand gaat ie dan de stengel van de plant in, op zoek naar het
lekkerste blaadje. Onderweg laat de naaktslak een slijmerig spoor achter, haast
net zo slijmerig als het beest zelf om vervolgens op het blaadje heerlijk te
gaan peuzelen tot het blaadje en de plant een make-over hebben gehad en
getransformeerd zijn in een bosje stengels vol slijm. Nu heb ik weer te lang
gekeken. Inmiddels zie ik een stuk of 15 naaktslakken overal hun gang gaan en
zie ik op meerdere plaatsen de blaadjes en bloemetjes verorberd worden. Het
wordt tijd om in te grijpen. Toch kan het nog een blaadje duren voordat ik
toegeef dat ik nu echt in actie moet komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten