Je wacht er weken op. Het Anthonie van Leeuwenhoek (AvL) ziekenhuis
kom je niet zo maar binnen. Eerst moet je eigen arts besluiten dat het zin
heeft om je door te verwijzen voor een second opinion. Als deze hobbel genomen
is, worden alle gegevens opgestuurd en begint het lange wachten. Mij wordt
verteld dat ik moet wachten op een oproep als ik überhaupt opgeroepen word.
Snap ik niet. Nog een keer wordt uitgelegd dat het AvL bepaalt of de aanvraag
voor een second opinion interessant genoeg is om de patiënt te zien. Zij
bepalen of je boeiend genoeg bent om op te roepen. Die komt binnen. Rationeel
snap ik dat, drukte, sommige gevallen zijn duidelijk, financieel, logisch. Emotioneel
vind ik het bull shit. Ik weet toch zelf wel dat ik (en vooral ik) de moeite
waard ben, een interessant geval ben, ik eis een kans en wie denken zij wel om
te bepalen dat ……
Moeilijk. Wachten, wachten, wachten, wat duurt dat wachten lang. Kostbare tijd,
waarvan je denkt deze niet te hebben. “U hoort het binnen 1 á 3 weken”. Krijg ik
nog te horen als ik bel om te horen hoe het ervoor staat. “en als wij u bellen,
bellen we voor een afspraak”, wat voor mij gelijk staat aan nog een keer
wachten.
En dan opeens, tijdens mij middagslaap gaat de telefoon met
onbekend nummer. (Welke malloot durft mij wakker te bellen, iedereen die mij
kent weet toch mijn middagtukkie heilig is?) Ik kijk nog eens goed, voice mail,
afluisteren, wat? Morgen? Zo snel? Terugbellen?
Trillend bel ik terug. Of ik morgen (is inmiddels vandaag 27
juni) me om half 9 wilt melden voor de eerste onderzoeken in het AvL. Yes! Ik
ben erbij, interessant genoeg, blij en huil. Het nieuwe wachten gaat beginnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten