applaus

Ziek zijn met fatale afloop is niet zo ingewikkeld. Het is een kwestie van overleven en blijven ademen. Beetje positiviteit is meegenomen. Vrolijke kijk op het leven ook. Misschien is het moeilijkste je verlies nemen en accepteren wat je niet meer kan. Mooi weer kan helpen maar is niet perse noodzakelijk.

Voor het thuisfront ligt dit beduidend anders. Zij hebben te dealen met heel wat mensen om zich heen. Allereerst de nukken van de patiënt. Die zal zich voor de buitenwereld beter voordoen dan dat die is. De slechte momenten worden voor thuis bewaard. De momenten van instorten, het niet meer zien zitten, onredelijkheid, die worden voor thuis bewaard. De vuile was hang je nu eenmaal niet buiten.
Verder heb je een groep mensen die de patiënt ontzien. Zij vinden alles leuk en aardig, voelen met de patiënt mee en stellen hun vragen niet aan hem, maar aan de partner, als de patiënt er niet is.

Vervolgens mag het thuisfront zich opmaken voor de periode als het echt mis gaat. Er komt een moment van afscheid nemen en een periode daarna. Hoe moet het thuisfront zich daarop voorbereiden? De patiënt heeft het gemakkelijk. Hij hoeft zich daar niet al te veel mee bezig houden. Financiën moeten geregeld zijn, wat tips voor de laatste zaken en dan is hij klaar. Het thuisfront mag het grote onbekende dan ten uitvoer brengen, terwijl ze in een diep gat vallen.  Hoe? Er bestaan geen boeken voor. Sterker, men kan zich daar niet op voorbereiden, want men reageert weet niemand. Wat blijft staan is dat men daar wel mee bezig is.

Ik ben ervan overtuigd dat het thuisfront het veel zwaarder heeft dan de patiënt. Daarom vraag ik: “Een groot applaus voor het thuisfront!”