spuugzat

De laatste chemo staat voor de deur. Dit weekeinde krijg ik het laatste grote shot, daarna twee kleintjes op de vrijdagen en ik ben klaar. Voorlopig uitbehandeld. Dit voelt raar. Uitbehandeld zijn terwijl je weet dat de kanker er nog zit. Het is de bedoeling dat de kanker stil blijft staan en niet meer groeit. Dan heeft de chemo zijn werk gedaan.

Ik zie erg tegen die laatste chemo op. De eerste drie onderging ik fluitend. Natuurlijk had ik wel last van vermoeidheid. Ik had ook regelmatig last van de stoelgang en darmen. Toch vond ik dit wel draagbaar. Chemo vier was zwaarder, maar ook te doen. Vooral omdat de uitslagen daarna redelijk waren. Chemo vijf viel verschrikkelijk tegen. De chemobijwerkingen zijn na vijf weken nog steeds niet ove en de nieuwe gaat alweer starten. De handen en voeten zijn aan het vervellen. Ik heb het al dagen koud en word niet meer warm. Ik word wat depressief. Eigenlijk slaat alle ellende de laatste weken toe. Ik ben het spuugzat.

Nu krijg ik de laatste chemo. Deze kan me gestolen worden. Onder het mom baat het niet dan schaadt het niet zet ik door en probeer ik niet te klagen. Ook dat valt niet mee. Als men aan mij vraagt: “Hoe gaat het?, kan ik niet zeggen “Goed!”, maar zeg ik “Volkomen klote!” Op dit antwoord zit niemand te wachten. Iedereen wil het liefste een oneerlijk antwoord hebben. Men wil alleen maar horen dat het goed is.

Ik hoop dat het snel vier weken verder is en er nieuwe uitslagen zijn. Als men die tijd niets aan me vraagt, dan hoef ik geen antwoord te geven. Doe maar de duim omhoog als je mij ziet, dat is prettiger voor iedereen. Vraag niets, ik sla me er wel doorheen!