misdadig

Het was begin jaren zeventig toen het noodlot voor mijn moeder toesloeg. Er werden knobbeltjes op de stembanden geconstateerd en deze moesten operatief worden verwijderd. De ziekenzorg was veertig jaar geleden totaal anders dan nu. Als men nu besluit tot een operatie ben je zo snel mogelijk weer thuis. Je wordt geen dag te lang in het ziekenhuis vastgehouden. Daarnaast vindt men nu dat je zo snel mogelijk weer moet werken en vooral moet doen wat goed voelt.

In die tijd werd je bij een operatie meteen opgenomen voor een aantal dagen. Ik meen te herinneren dat ze ma een week hebben gehouden. We kregen thuiszorg voor een aantal weken. Het probleem zat toen ma weer thuis was, ze mocht na de operatie 6 weken niet praten. Niet praten is voor sommige mensen moeilijk, voor mijn moeder was het bijna fataal. Om te communiceren had ze een soort leitje met een wisser om haar nek hangen, zodat ze de hoognodige boodschappen kon opschrijven. Helaas voor ma is ze een kind van de jaren twintig. Ze heeft een prachtig regelmatig handschrift met veel krullen en hanenpoten. Die waren erg slecht leesbaar voor haar jongste kinderen. Wat ma maar probeerde, we snapten er regelmatig niets van en hebben haar geregeld tot wanhoop gedreven. Als ma dan boos werd schreef ze iets onnauwkeuriger en gebruikte ze uitroeptekens. Dat vonden wij dan grappig, waarna er enkele ontploffingen konden plaats vinden.

Iedereen was uiteraard blij dat deze periode van onvrijwillig zwijgen voorbij was. Wat ik misdadig vind is dat deze operatie plaatsvond in de laatste maand vóór de zomervakantie, zodat tijdens de periode van zwijgen er zeven kinderen rondliepen in de leeftijd 6 t/m 17 die vakantie hadden. Arme ma!

PS:
Ze heeft deze periode en vele latere operaties overleefd. Vandaag, 10 oktober, wordt ze zevenentachtig!