feestboek

Facebook is een merkwaardig fenomeen. Je vindt een hoop oude vrienden terug, vraagt hoe het met ze gaat en vervolgens is het weer klaar. Fijn dat je weet wat men tegenwoordig doet, waar ze wonen en hoeveel kinderen ze hebben en dan? Meestal niets meer. Soms spreek je met een paar oudgedienden af en hoop je op een bijzondere avond. Vaak blijft het bij een korte schriftelijke communicatie. Het heeft namelijk vaak een reden waarom je elkaar twintig jaar niet meer hebt gezien.

Ik post geregeld iets op facebook en ik geef commentaar op de status van anderen. Hierop volgen uiteraard weer wat reacties en voor je het weet ben je weer een half uur verder. Anderen lezen alleen van alles en nog wat, maar laten niets van zichzelf zien. De grootste groep zijn de ooit aangemelde slapers. Zij weten zelf niet dat ze facebook hebben. 

Voor mij is het vooral een extra communicatiebron. Ik communiceer van alles, maak bekend dat ik weer een nieuwe blog heb en gluur tussendoor in het leven van anderen. Daar is niets mis mee, want deze mensen vinden het prima om begluurd te worden, anders zouden ze de zaken niet op facebook zetten. Voordeel hiervan is dat er bijna vooral positieve zaken op facebook staan. Het negatieve bewaren we voor de echte wereld.

Sinds ik vaker thuis ben en mijn rust moet nemen ervaar ik facebook steeds meer als feestboek. Het zijn mijn ogen in de wereld. Ik kan bijhouden wat sommigen uitvoeren, naar welke concerten men gaat en waar men zich mee bezig houdt. Soms organiseer ik een meet en greet. Ik zou bijna een oproep willen plaatsen aan iedereen met feestboek, om dit medium wat meer te gebruiken. Al is het maar voor mij. J