superwinst

Naar mate de chemo’s vorderen, wordt de energie minder. Een beetje inspanning en ik lig op apengapen. Gelukkig hoef ik deze week niet de berg op richting ziekenhuis, ik zou niet weten hoe ik dat moet doen. De vorige keer ging ik zo langzaam dat ik bijna omviel.

Fietsen (niet wielrennen) was tot niet zo lang geleden mijn hobby. Ik vond het heerlijk om na het werk een extra rondje te maken in de polder richting Baarn of juist de andere kant op richting Barneveld. Soms fietste ik met Lydia, vaak alleen. Lekker het hoofd laten leeg waaien. Fietsen met ons tweeën hebben we sinds juni niet meer gedaan. Lydia komt dan doodmoe aan omdat het tempo te laag is. Ik omdat ik te hard heb gefietst.

Vandaag de stoute schoenen aangetrokken en langs de fietsenmaker gegaan. “Mag ik een proefritje op een elektrische fiets?”, vraag ik. Het voelt als verlies. Zo’n fiets is voor oude mensen, maar als ik niet meer kan fietsen ben ik mijn mobiliteit kwijt. Ik krijg een mooi exemplaar mee. De uitleg van de knopjes volgt. Ik luister aandachtig, maar onthouden doe ik het niet. “Ik ga toch niet zo’n ding kopen, ik ben net vijftig,” denk ik nog. Daar ga ik. Wat trapt dat ding zwaar. Dit kan niet de bedoeling zijn. Ik druk op de knopjes. Shit, het werkt niet. Had dan opgelet! Nog een keer drukken, nu langzamer en langer vasthouden. Wauw. De fiets schiet vooruit. Ik voel voor het eerst sinds weken de wind weer door mijn haren terwijl er geen wind staat.
Ik vrees dat ik om ben. Morgen gaat mijn rekening leeg en ga ik op zo’n fiets naar mijn werk. Fietsen wordt weer leuk. Hoezo verlies. Ik noem het superwinst!