jaloers

Vandaag de verjaardag van ma. Ik ben op en neer gegaan, ondanks mijn vermoeidheid. De gehele week ben ik onevenredig moe. De week begon met behangen en vervolgens werd ik moe. Bijna iedere avond rond half negen naar bed gegaan. Stom vervelend. Op weg naar huis komt alles eruit in een bui die je toch alleen maar als depressief kan benoemen. Janken, janken en nog eens janken. Zo kan ik niet rijden, dus auto aan de kant van de weg. Ik realiseer me opeens waarom ik jank. Zij is 87 geworden en dat is best een wonder. Ik mag hopen dat ik 55 word, dat is dan ook een wonder. Ik ben gewoon simpelweg jaloers. Jaloers, een woord waarvan ik altijd zeg dat ik het niet in mijn vocabulaire voorkomt.

Met de pest in mijn lijf kom ik thuis, wat een ongelofelijke kutdag. Eigenlijk een kutweek. Gauw vergeten. En dan belt maat Jacco op. Ja hoor, ik laat me weer gaan. Dat was helemaal niet de bedoeling. Iets later zegt hij: “Even iets anders, ik heb onze opnames binnen. Misschien iets om vrolijk van te worden.” Ik zeg dat ik dat ook hoop, maar denk stiekem dat dat vandaag niet meer lukt.

Nu zit ik te luisteren naar de kunsten van De KOOS. Geweldig en helemaal fantastisch. Het is zo grappig om eindelijk mezelf te horen zingen en praten. Klinkt zeker niet slecht. Eigenlijk is het op sommige momenten briljant. De opnames zijn gelukt. Het plezier spat ervan af.
Ik ga met een overgelukkig gevoel slapen. En nu vasthouden. Ik ben niet jaloers, ik ben veel te blij dat ik pa en ma nog heb. Daar zijn heel wat mensen jaloers op, want dat kunnen maar weinig mensen van vijftig zeggen.