Na twee jaar hardlopen werd ik door loopmaatje Ellis
meegenomen naar een heuse hardloopwedstrijd. Dat is veel leuker en je weet waarvoor
je traint. De tocht van Driebergen voerde ons door de bossen. 6 kilometer was
ook een mooi begin. Niet te veel in een keer!
Ze had gelijk. Ook al loop je achter honderden mensen aan, ik vond het wel wat hebben. Met zo’n echt nummer op je borst en een heuse tijdwaarneming. Dit smaakte naar meer. Ik had al eens gelezen van de singelloop in Breda, dus daar ging ik voor. 10 kilometer, dat moest gaan lukken. Broer Stan en zus Marlies besloten mee te lopen. De Singelloop in Breda is een leuke tocht, langs de singels. Er staan vele mensen langs de kant en ook veel bandjes. Als je niet meer kan, word je vanzelf naar voren geschreeuwd. Ik had al gezien dat die eerste zondag van oktober erg warm zou worden, dus ik had wat extra getraind. Aan de start maakt ik één grote fout. Mijn zus wilde graag samenlopen, ze zou haar tempo aan mij aanpassen. Dat werkte dus niet goed. Bij het bord 5 kilometer stortte ik bijna in. Nu pas op de helft, ik had teveel haar tempo gelopen. En ja, zus wilde nu ook bij mij blijven. Het kostte wat moeite om haar weg te sturen en door te laten lopen. Na een korte wandeling kon ik weer enigszins hardlopen. Later bleek dat ik de eerste 5 kilometer in 24 minuten had gelopen. De tweede helft in 41 minuten! Broer Stan, bijna ongetraind, de etter, passeerde mij vlak voor de finish.
Ze had gelijk. Ook al loop je achter honderden mensen aan, ik vond het wel wat hebben. Met zo’n echt nummer op je borst en een heuse tijdwaarneming. Dit smaakte naar meer. Ik had al eens gelezen van de singelloop in Breda, dus daar ging ik voor. 10 kilometer, dat moest gaan lukken. Broer Stan en zus Marlies besloten mee te lopen. De Singelloop in Breda is een leuke tocht, langs de singels. Er staan vele mensen langs de kant en ook veel bandjes. Als je niet meer kan, word je vanzelf naar voren geschreeuwd. Ik had al gezien dat die eerste zondag van oktober erg warm zou worden, dus ik had wat extra getraind. Aan de start maakt ik één grote fout. Mijn zus wilde graag samenlopen, ze zou haar tempo aan mij aanpassen. Dat werkte dus niet goed. Bij het bord 5 kilometer stortte ik bijna in. Nu pas op de helft, ik had teveel haar tempo gelopen. En ja, zus wilde nu ook bij mij blijven. Het kostte wat moeite om haar weg te sturen en door te laten lopen. Na een korte wandeling kon ik weer enigszins hardlopen. Later bleek dat ik de eerste 5 kilometer in 24 minuten had gelopen. De tweede helft in 41 minuten! Broer Stan, bijna ongetraind, de etter, passeerde mij vlak voor de finish.
Hardlopers zijn inderdaad doodlopers. Gelukkig maakte de afterparty bij Café de Beyerd veel goed. Ik had moeite om de trein naar Amersfoort te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten