De geboorte van Fee ging niet geheel vanzelf. Iedereen riep dat dit vast een
gemakkelijke bevalling zou worden. Het was namelijk de tweede en die van Jip
was er één volgens het boekje, een rustige thuisbevalling zonder kleerscheuren.
Lydia was er wat minder zeker van en helaas ze kreeg gelijk.
Nadat Fee zich maar niet wilde aankondigen werd ze door middel van medicijnen
opgewerkt in het ziekenhuis, tweeënhalve week te laat. Infuus erin en afwachten
maar. Ons romantische plaatje van een wederom thuisbevalling was al door middel
geschoten, maar ach, we zouden die middag vast op tijd weer thuis zijn. Eitje.
De champagne namen we maar niet mee.
Het kind wilde ondanks alles niet komen. De weeën werden heftiger, de
ontsluiting bleef op zich wachten. Toch maar pijnmedicatie. Lydia kreeg het
zwaarder en zwaarder en er kwam maar niets, totdat eindelijk de stroomversnelling
op gang kwam. Verloskundige in de startblokken, het kind werd zichtbaar, kopje
eruit en klem! Geen beweging meer in te krijgen. Alarmknoppen gedrukt, komen
loopt vol met ginecoloog, kinderarts, verpleegkundigen,couveuse. Ze trekken aan
het hoofd (het lijkt wel of ze in tweeën wordt getrokken) draaien wat en het
kind is eruit. Blauw, kind wordt in te kleine couveuse afgevoerd naar de baby
afdeling, waar ze aan allerlei apparaten wordt gebonden. Ze moet enkele dagen
ter observatie blijven.
De dag erna ga ik met Jip kijken, voordat ik ze naar de crèche breng. Op de crèche
vraagt iedereen naar de mooie rose baby. Nou zegt Jip: Er is niets aan. Ze is
blauw en ligt vastgebonden in een glazen kooitje. Ze geeft me een kus en gaat
lekker spelen.
Ik maakte mij nog vele zorgen over Fee, maar dat is achteraf niet
nodig, die redt zich wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten