Ik heb nog wel eens de neiging met mijn mening vooraan te
staan. Volgens mij een familiekwaal, maar laat ik het maar over mezelf hebben.
Op de een of andere manier vind ik het
regelmatig nodig om mijn mening te verkondigen. Meestal is hiertegen geen
bezwaar, maar het wordt zeker niet altijd gewaardeerd. Soms is het echt beter
om je mond te houden. Ik vraag mij regelmatig af hoe het zo is gekomen. Laat ik
eens een poging doen.
Ik ben de op één na jongste van een groot gezin en het
kleinste mannelijke lid. Een gezin van ondernemers. Mijn vader, zoon van een
Bredase slager had een onderneming. Goed naar de klanten luisteren, meegaan met
de klanten, maar uiteindelijk opkomen voor jezelf en het kaas niet van je brood
laten eten. Deze waarde is ons meegegeven. Tevens moet je in een groot gezin je
mening wel laten gelden, anders kom je niet aan bod. Wat ik gelukkig ook heb
meegekregen is het toegeven je fouten. Als ik het mis heb, kan ik dat,
uiteraard niet meteen, maar uiteindelijk ruiterlijk toegeven. Als we er maar
over praten. Liever de zaken scherp zetten en een meningsverschil hebben dan
over je heen laten lopen.
Begrijpelijk is het een manier die niet door iedereen
gewaardeerd wordt. Niet iedereen is blij om ongezouten mijn ongevraagde mening
te krijgen. Tevens sta ik in mijn onnozelheid hierdoor wel eens op tenen,
waarvan ik niet eens wist dat het tenen waren.
Mijn zijn kan ik niet meer veranderen, lijkt me rijkelijk
laat. Laat ik het er dan maar op houden, dat het in ieder geval uit een goed
hart komt, ook al komt het soms wat rot uit de strot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten